Jestem echem tego, co było kiedyś.

 Anioły czasem przebierają się za ludzi i schodzą na ziemię.

 Kto walczy, może przegrać. Kto nie walczy, już przegrał.

 Obie ręce oparłszy o poręcz drewnianą, rzekł z uporem, że ducha zobaczył dziś rano.

 (...) bo za mną nie było już nic, spaliłem wszystkie mosty i nic mnie nie trzymało.

 Powinniśmy cieszyć się chwilą, póki trwa, a nie martwić, że kiedyś przeminie.

 A co się działo w jej duszy?
To, co w dzień ostateczny dziać
się będzie ze światem naszym,
a czego słowa nie opiszą.

 Otworzyłam kolejne drzwi strachu – nikogo tam nie było.

 Długo mi się wydawało, że bycie osobą bezradną wobec rzeczywistości, niepotrafiącą nadać paczki na poczcie, jest bardzo romantyczne, takie filmowe.

 Lecz rzeka wciąż płynie za progiem, a świat czeka na zewnątrz. To świat, w którym musimy żyć.

 Po usłyszeniu złych wieści reklamacji nie uwzględnia się.