On nie zasługuje na światłość, tylko na spokój.

 To takie smutne, gdy książka się kończy.

 Zapas biedy nie uczyni.

 Nasze języki się zakochały w sobie szaleńczo, wzięły ślub i wyjechały do Paryża.

 Zamknięta w sobie szukasz ucieczki, boisz się wyjść, boisz się chcieć...

 Całując go, skupiałam się tylko na tym,
żeby nie zapomnieć oddychać.

 Umierasz i nie wiesz dlaczego.

 Jeśli nie widzisz czegoś każdego dnia, to wcale nie znaczy, że wymazujesz to z pamięci.

 Najtrudniej jest widzieć słońce,
wierzyć w słońce
i nie czuć jego ciepła.

 Jego miłość jest jak miłość ognia do lasu.

 Kiedy rozum zdolny jest pojąć, co się wydarzyło, rany w sercu są już zbyt głębokie.