Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.
Wojna ta powinna była nauczyć nas przynajmniej jednego. Litości dla wszystkich tych bezrozumnych stworzeń, które znosić muszą nasze nad sobą panowanie.
Miłość to wiatr wiejący w żagle życia. Nie kocha się po coś, czy wbrew czemuś. Kocha się... tak po prostu. I właśnie to jest najpiękniejsze w tym uczuciu.
Widok cudzego bólu pozwala łatwiej znosić własny.
Nie ograniczaj się do bycia lepszym
od rówieśników i poprzedników.
Staraj się być lepszy od samego siebie.
Wielkie grzechy szybko się zapomina. To te małe nie dają ci spać po nocach.
Nie możesz poświęcić swego życia dla innych. Musisz robić to, co jest dobre dla Ciebie, nawet jeśli w ten sposób zranisz część bliskich Ci osób.
Boże, daj mi samotność, bo nienawidzę ludzi.
Aby walczyć z abstrakcją trzeba byś do niej podobnym.
Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku.
Lecz serc do serca nie dostroi,
Komu nie z serca słowo płynie.
