Najboleśniejszą prawdą jest odkryć kłamstwo.

 Muszę znosić codzienny wschód słońca. To potworne. To nieludzkie.

 Uroda przemija jak sen jaki złoty.

 I to nie jest żaden weltschmerz, nie jestem młodą, piękną duszą-ja po prostu jestem pierdolnięty. Chory psychicznie.

 Czasami mam wrażenie, że przegrałam zakład, którego stawką było moje szczęście.

 Wielkie rzeczy osiąga się wielkim kosztem.

 Lepiej być w kajdanach z ukochanymi ludźmi, niż cieszyć się wolnością w samotności.

 Nie znam większego grzechu niż uciskanie słabszych w imieniu Boga.

 - Boga nie ma - odrzekła spokojnie. - Niebo jest puste. - A potem dodała: - Miłość jest naszą religią, w nią musimy wierzyć.

 Z jednej strony bywamy nieprzewidywalni i ranimy się własnym egoizmem, a z drugiej - potrafimy w trudnych chwilach obudzić w sobie tyle miłości dla bliskiej osoby, gdy tylko ktoś z nas jej potrzebuje...

 Czasami muszę po prostu wypuścić z klatki moją wewnętrzną mamę.