Chcemy widzieć świat takim, jakim go znamy.

 Człowiek ze swoimi dawnymi krzywdami zostaje zawsze sam.

 Świat jest niecny.

 Przeznaczeniem kobiety jest cierpieć w milczeniu.

 Czasami czuje się bardzo skomplikowana dla samej siebie.

 Miłość to niegodziwiec bez serca.

 Właśnie tak musiał czuć się Kopciuszek.
Gdyby tylko, zamiast tańczyć z wdziękiem w balowej sali, był przyciśnięty do

ściany na imprezie w studenckim domu, otoczony ze wszystkich stron
przez pijanych ludzi. I, jeśli zamiast olśniewającej, szyfonowej sukni, miałby na sobie togę, którą ukradkiem naciągałby, pilnując, by istotne części ciała pozostawały zakryte. I, gdyby zamiast matki chrzestnej spełniającej każde jego życzenie, miałby nieznośną, starszą siostrę, która wmuszałaby w niego galaretkowe shoty, pakując mu je wprost do gardła. Jestem Kopciuszkiem.

 Ludzie mają irytujący zwyczaj pamiętania rzeczy, których nie powinni pamiętać.

 Lepiej się nie zmieniać, niż stać się kimś, w kim nie rozpoznamy siebie.

 To niewiarygodne, jak można czuć się szczęśliwą przez tyle lat, mimo tylu kłótni, tylu upierdliwości i tak naprawdę, kurwa, nie wiedzieć, czy to miłość czy nie.

 Czas, im bardziej jest pusty, tym szybciej płynie. Życie pozbawione znaczenia przemyka obok, jak pociąg niezatrzymujący się na stacji.