Za rok też już mnie nie poznasz - wybacz.

 Pies za ciebie zginie, ale nigdy cię nie okłamie. I spojrzy ci prosto w oczy.

 Spodobało mu się brzmienie swojego imienia w jej ustach.

 Że twój mrok nie zdoła zgasić mojego światła. Obiecaj.

 Igranie z ogniem to jedno, a skok prosto w płomienie to coś zupełnie innego.

 Jeśli nie możesz wybaczyć, to przynajmniej zapomnij.

 Człowiek ma silną potrzebę pewności - chce wierzyć, iż metoda, za pomocą której podejmuje decyzje, jest właściwa. W rzeczywistości woli nawet podejmować „złą” decyzję i być jej pewnym, niż „dobrą” i być targanym wątpliwościami co do jej słuszności.

 Miej nawet mały rozum, ale swój.

 Gdy śmierć wyczytała jej imię, potrafiła rozpoznać jej głos.

 Miał ochotę wyjść ze swego życia tak, jak się wychodzi z domu na ulicę.

 Niebieski jest cudowny. Taki pomarańczowy.