Potępiamy to, czego nie rozumiemy.

 Tego dnia uświadomił sobie podstawową prawdę: inni nie mogą cię usidlić, usidlić może cię tylko własny strach. Sprzeciwisz się, to wygrasz.

 Jedyną rzeczą, której należy się lękać, jest sam lęk.

 Muszę znosić codzienny wschód słońca. To potworne. To nieludzkie.

 Niech poczucie winy nauczy cię, jak postąpić następnym razem.

 Spokój to pewność, że pochwycisz moją rękę, gdy wyciągnę ją do ciebie.

 Czas rozciąga się, zatrzymuje się w zależności od potrzeb serca.

 To, że się do Ciebie uśmiecham,
wcale nie musi oznaczać, że Cię lubię.
Mogę, na przykład, wyobrażać sobie,
że stoisz w płomieniach.

 Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?

 Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.

 Ogień jest zaraźliwy! I jeśli my spłoniemy, Ty spłoniesz razem z nami.