Odległość jest jak wiatr. Gasi małe płomienie, roznieca te wielkie.

 Ten, który kocha, powinien dzielić los tego, kogo kocha.

 Wstrzymanie się od krytyki religii jest niemoralne – oto moja teza.

 Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.

 Już sam znak paragrafu wygląda jak narzędzie tortury.

 Na tej ziemi nie ma nic pewnego; wystarczy, aby los lekko człowieka potrącił, przypadkiem bądź celowo, a wszystko, co mamy i czujemy, nagle zostaje nam odebrane.

 Ludzie, których kochamy, są często również tymi, których najbardziej nienawidzimy.

 Przeznaczenie każdego zmienia się wraz z jego wyborami.

 Lepiej się spóźnić pół godziny na tym świecie, niż wylądować pół wieku za wcześnie na tamtym.

 Gdyby ludzie rozmawiali tylko o tym, co rozumieją, zapadłaby nad światem wielka cisza.

 Ludzie się zmieniają. Sprawy układają się nie po naszej myśli, ale życie toczy się dalej.