Spróbowałam sobie odpowiedzieć, czy te sesje rzeczywiście cokolwiek mi pomogły. ...

 Dom jest tam gdzie nasza miłość.
Mogą go opuścić nasze stopy, ale nie nasze serca.

 Wtedy pomyślałem, że nic tak nie postarza jak miłość.

 Wszystko bowiem, dobre czy złe, kiedyś się kończy.

 Ludzie autentyczni najpełniej istnieją w samotności. Nie znoszą iluminacji, podwojenia. Ciskają swoje ledwie namalowane portrety, odwrócone twarzą do ziemi.

 Żeby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała.

 Wszystko się zmienia, to nie znaczy, że na lepsze. Trzeba sprawić, by było lepiej. Nie można tylko gadać i mieć nadzieję, że samo się poprawi.

 Śmierć czyha na nas w pełni życia.

 Jakże splątaną tkamy sieć, gdy
pierwsze kłamstwo idzie w świat.

 Zniewoleniu towarzyszy pewna specyficzna forma wolności. Czasem wzięcie się w karby jest synonimem odpuszczenia.

 Cukier rozwiązuje wiele problemów, tak przynajmniej uważam.