Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Myśl o przeszłości tylko wtedy, kiedy może ci ona sprawić przyjemność.

 Tylko dzieci mówią całą prawdę. Dlatego właśnie są dziećmi.

 Wszystko w tym życiu można przebaczyć. Poza prawdą...

 Ale czyż miłość to nie jest właśnie: dwoje zwierząt, które się pożądają do utraty zmysłów?

 Nie ważne z kim spędzasz piątkowy wieczór, ważne z kim spędzasz sobotni poranek i każdy pieprzony poranek Twojego życia.

 Chyba naprawdę trzeba o sobie zapomnieć, żeby móc siebie odzyskać.

  Przez kilka kolejnych dni odkrywam, dlaczego za symbol miłości uznaje się serce. Naukowo rzecz biorąc, kocha się przecież mózgiem.
A jednak nikt nie rysuje pofalowanych półkul mózgowych, gdy jest zakochany. Teraz wiem dlaczego. Bo gdy się cierpi z miłości, naprawdę boli w klatce piersiowej.
To jest prawdziwy, fizyczny ból.
Albo może raczej okropny ciężar.

 Nie ma powodu, żeby mówić prawdę, kiedy tak łatwo kłamać.

 Miłość płynie z serca, a serce rządzi się własnymi prawami.

 Czas... Okres między teraz a wtedy.