Strach jest teraz jak koc: dusi mnie, nie pozwala oddychać.

 Nie słychać, jak ludzie myślą o sobie. Jak w myślach ratują ukochanych. Jak przychylają im nieba, sobie skąpiąc powietrza.

 Rękopisy nie płoną.

 Każde z nas ma w sobie trochę dziecka, czy tego chcemy, czy nie.

 Nie ma bólu, pomyślałem nagle, jest tylko potrzeba, bezlitosna potrzeba.

 Być może taka jest ludzka natura. Charakteryzuje ją brak poczucia bezpieczeństwa.

 Raczej ja zdradziłbym świat, niżbym pozwolił, by świat mnie zdradził.

 Ból który pali i gryzie, nie daje się zmyć łatwymi łzami.

 Życie składa się z szeregu chwil, z których każda jest podróżą do kresu.

 Atmosferę w rodzinie wciąż jeszcze tworzy matka. To ona jest w domu menedżerem.

 Bijąc psa, obrażasz jego pana.