Poezja wnosi ogromne piękno do życia, ale także i wielki smutek.
Czymże jest przeszłość, jeśli nie tym, co sami postanawiamy pamiętać.
Czasem śmierć marzenia jest nie mniej smutna niż prawdziwa śmierć.
Jeśli człowiek odpowiada za swoje czyny, to gdzie tkwi jego wina? W jego ciele, w jego duszy czy w jego tożsamości?
Może rzeczywistość zależy od naszego na nią spojrzenia? Każdy widzi dokładnie to, co chce widzieć.
Lepiej jest dawać niż brać, bo nie jest ważne, że się daje, tylko, że się o kimś myśli.
To byłoby piękne kłamstwo, by w nie wierzyć.
Niektórych słów nie mógłbym wypowiedzieć, nie rozpadając się przy tym na kawałki.
Najtrudniej pogodzić się z tym, że winni są bliscy nam ludzie.
