Nadchodzi wiosna, wiosna znikomych nadziei.

 Czytać w sercach jest równie trudno, jak dotknąć ręką nieba.

 Starzy jesteśmy wtedy, kiedy większość ludzi wolałaby, żebyśmy już nie żyli.

 A co byś zrobił, gdybyś się nie bał?

 Nocą wszystko jest płomienne: gwiazdy, myśli i łzy.

 Wszyscy pytają , jaki jest sens życia, a nikt nie pyta, jaki jest sens śmierci.

 Akceptacja to największy
komplement, jaki można otrzymać.

 Nie masz komórki? Nic dziwnego że nosisz spluwe.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Widziałem najlepsze umysły mego pokolenia zniszczone szaleństwem,
głodne histeryczne nagie.

 Mężczyznę można „wykastrować” jednym zdaniem: wolę, abyś był moim przyjacielem niż kochankiem.