Myślę, że w ostatecznym rozrachunku należymy do tego, co kochamy.

 W życiu wciąż trzeba się uczyć, począwszy od Mówienia, kończąc na Umieraniu.

 Nie można zapełnić pustki tym, co się straciło.

 Nie każde złoto jasno błyszczy,
Nie każdy błądzi, kto wędruję,
Nie każdą siłę starość zniszczy.
Korzeni w głębi lód nie skuję
Z popiołów strzelą znów ogniska
I mrok rozświetlą błyskawice.
Złamany miecz swą moc odzyska,
Król tułacz wróci na stolicę.

 Ranek nieraz przynosi radę,
a noc często odmienia myśli

 Kochany Boże, spraw, żeby wróciła. Dam ci, co tylko zechcesz. Wszystkie moje czasopisma, wszystkie moje książki, wszystkie moje rzeczy. Co chcesz. Tylko spraw, żeby wróciła. Do mnie. Proszę, dobry Boże.

 Walka o wolność,
gdy się raz zaczyna,
Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna.

 To był jeden z tych snów, które przenikają do przestrzeni między sekundami i dowodzą, ze sen rządzi się własną fizyką, czas kurczy się albo puchnie, całe życia przemijają w mgnieniu oka, miasta płoną w proch między jednym a drugim trzepotem powiek.

 Utraconego czasu nic nie wróci.

 Tylko dzięki bólowi człowiek może dorastać - mówił - ale bólowi trzeba stawić czoło. Kto umyka przed tym, albo użala nad sobą, skazany jest na porażkę.

 Kiedy słońce zajdzie, nie zastąpi go świeca.