Dzisiejsze wojny prawie nie zabijają ludzie - one zabijają ludzkość.

 Sposób na życie. Niszczyć, by przetrwać.

 Myśl jest jak wirus przeziębienia: wcześniej czy później zawsze kogoś dopadnie.

 W miłości trzeba być samoukiem.

 Mogła żyć już tylko wspomnieniami, dni życia miną i prędzej czy później skończy się wszystko.

 W każdej rodzinie musi być ktoś, kto zapłaci daninę szaleństwa, żeby została zachowana równowaga między porządkiem a nieporządkiem, i żeby świat się nie zatrzymał.

 To, co czynimy za życia,

odbija się echem w wieczności.

 Nienawiść, zawiść, chciwość i zemsta – wszystko to zamiatano pod dywan, bo „co ludzie powiedzą".

 Moją głowę zaczęły wypełniać obszary nicości. Pozostały w niej do dziś.

 Od wczoraj znowu śnieg mi zasypuje
wszystkie marzenia, papiery i miasto,
skręcone sznurkiem nerwów.

Następujezima na wszystko.

 Mało jest rzeczy równie tragicznych w życiu, jak odkryć coś poniewczasie.