Mógłbym tak żyć do końca swoich dni, zarabiać pracą własnych rąk. Siedzieć w siodle cały dzień, przemierzać bezkresne morze traw. Wieczorami palić skręconego papierosa i wpatrywać się w ogniska blask. Nocami leżeć na pachnącej ziemi i podziwiać aksamitne niebo pełne gwiazd.
Prawdy największe są też banalne.
Odejdź z mojej pamięci, dopiero wtedy będę wolna...
Bo przecież, żeby kogoś trzymać za rękę, trzeba najpierw swoją dłoń otworzyć.
W skali wszechświata to drobiazg.
Nigdy nie płacz po niczym, co nie może zapłakać po tobie.
Miał wrażenie, że tym gestem przedarła się przez jego żebra i połaskotała go w samo serce.
Marzenia i lata nie powracają.
Życie samo w sobie nie ma wartości. Wartościowe staje się dzięki temu, co człowiek z nim robi.
Taka jest właśnie przeszłość: unosi się, potem osiada i gromadzi warstwami.
Jeśli się straci czujność, pogrzebie cię.
