Kogo widzimy, kiedy widzimy samych siebie?

 Na pewno coś knuje...

 Odchodziłam od wielu ludzi, wiele razy. Chciałabym spotkać kogoś, przy kim będę chciała zostać. Nie odejść i ewentualnie wrócić. Zostać i czuć się na tyle bezpiecznie, żeby przestać uciekać.

 Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości.

 Nie widziałam już nic prócz ciemności.

 Nie ufaj nikomu. Wal przebojem po swoje.

 Myślicie, że przeszłość, ponieważ już się stała, jest ukończona i niezmienna? Ależ nie, jej odzienie uszyte jest z mieniącej się tafty i za każdym razem, gdy się na nią obejrzymy, widzimy ją w innych kolorach.

 Uch, ty durny, wierz dalej w szkolne mądrości, zobaczymy, jak daleko w życiu zajdziesz!

 Nie wybieramy sobie życia, to ono wybiera nas. Nie mamy też wpływu na to, ile przypadnie nam w udziale szczęścia, a ile smutku. Trzeba się z tym pogodzić i iść dalej.

 Gdy się kogoś kocha, trudno zamknąć drzwi optymistycznym nadziejom.

 Nie ma bólu, pomyślałem nagle, jest tylko potrzeba, bezlitosna potrzeba.