Strategia jest sztuką paradoksu.

 Samotność czyni z ludzi geniuszów lub idiotów.

 Przyjaźń często rodzi się ze spotkania od którego nikt nie oczekuje cudu.

 Człowiek uwalnia się od wielu rzeczy, kiedy się nie boi.

 Jestem tu gdzie stoję, ale jeśli się ruszę, to mogę się zgubić

 Widać tak już być musi między ludźmi: niechęć i przywiązanie, obcość
i bliskość, żadne z tych uczuć nie trwa
i nie wypełnia całej istoty, jedno nie wiadomo kiedy przechodzi w drugie, wszystkie połowiczne, niecałkowite, niedociągnięte, a jednak razem wziąwszy składa się to wszystko na jakąś całość, która się toczy...Tylko dokąd się toczy
i po co?...

 Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Miłość wszystko czyni pięknym.

 Idę doliną,
gdzie zło nie jest nowiną.
Wartości w ludziach giną mimo dobroci.
Człowiek narkotyk wypoci, kurewstwa nie da rady.
Ciężar wrzuca na bary, ciężar elementem kary.

 To, czego pragniesz, zdarzy się
gdy już tego nie będziesz pragnął.

 
Słuchanie lub czytanie bez zastanowienia to daremny trud.