Otworzyłam kolejne drzwi strachu – nikogo tam nie było.

 Jakże byłoby miło móc edytować historię własnego życia.

 Jesteśmy szaleńcami z tego szpitala przy szosie, psychoceramikami, stukniętymi garnkami ludzkości.

 Trzeba bowiem się oddalić, żeby być naprawdę blisko.

 Gwiazdy są jak obłok, jak lśniąca tkanina, nie można patrzeć na nie z osobna.

 Nie możesz pozwolić, by ostatnie złe wspomnienia wyparły te dobre z przeszłości.

 Życie się kończy, gdy przestaje się je przeżywać.

 Życie to największa zagadka wszechświata.

 Czasami bardzo potrzebujesz przyjaciela, ale nikogo nie ma w pobliżu.

 Co wieczór modlę się, żebym ja go raczej przeżyła, niż on mnie, żebym ja raczej była nieszczęśliwa niż on. To oznacza, że kocham go więcej niż siebie.

 Między lubieniem i kochaniem
jest zasadnicza różnica.