Daj Boże, żeby wszystko bolało tylko tak, jak uderzenie w ...

 Mylił się. Na końcu tunelu jaśniało światełko: miotacz ognia.

 Jeśli stoisz w labiryncie, gdzie nic nie widać, potrzebna ci dłoń której możesz zaufać.

 Nie ma w świecie nic trudniejszego od prostoduszności i nie ma nic łatwiejszego niż pochlebstwo. Jeśli w prostoduszności choć jedna setna tonu zabrzmi fałszywie, to natychmiast następuje rozdźwięk, a za nim klapa. Natomiast pochlebstwo, nawet jeżeli wszystko, aż do ostatniej nuty, jest w nim fałszywe, to i tak bywa ono miłe i słucha się go nie bez przyjemności; wprawdzie wulgarna to przyjemność, ale przyjemność. I choćby pochlebstwo było najwulgarniejsze, przynajmniej połowa wydaje się zawsze prawdą. Dotyczy to zaś każdego poziomu rozwoju i każdej klasy społecznej. Nawet westalkę można uwieść za pomocą pochlebstwa. Cóż dopiero zwykłych ludzi!

 Miłość,
w poczekalni niepewności, niecierpliwe ma dłonie.

 Możemy być tylko tym, kim jesteśmy, nikim mniej, nikim więcej.

 Niektórzy widzą rzeczy, które są niewidoczne dla innych.

 Samobójstwo to ostatnia i jedyna odwaga tchórza.

 Miłość wyostrza zmysły kobiety, a mężczyznę wprawia w oszołomienie.

 Maski się zmieniają,
ale twarze pod maskami

pozostają te same.

 Tak ciężko unieść, to waży tysiąc kilogramów, a nie do twarzy Ci, gdy uśmiech zakrył smutek przez zawód.