Dzisiejszy dzień to dla mnie pierwszy i ostatni dzień wieczności.

 Z egoistycznych powodów w pewnym sensie zapomniałeś, że tu jestem.

 Rozsądny mąż, jak marynarz podczas burzy, zwija żagle, czeka,
żywi nadzieję, a sztormy nie przeszkadzają mu kochać morza.

 - Wspomnienia – powiedział jakiś melodyjny głos za jej plecami. – To pajęczyny, w które łapie się umysł.

 Niestety obietnice tak samo
łatwo się łamie, jak składa.

 Siła złego na jednego.

 Prawda to zjawisko lokalne. Jak mikroklimat.

 Nie myślmy o tym co będzie kiedyś , cieszmy się tym co jest teraz

 W ciszy błądzę między grobami, choć jeszcze nie chcę leżeć z wami.

 Słowa to anarchiści. Pozwólcie im na swobodę.

 Kochamy tych, dla których się poświęcamy.