Nie można kogoś ładnie opuścić.

 W głębi duszy był pewnie miłym, spragnionym miłości człowiekiem. Tyle że akurat miłość go ominęła. Tak jak omija większość z nas.

 Na bieżni wiodącej do szczęścia brak linii mety.

 Geniusz ma granice.
Obłęd - nie aż tak.

 Tylko ci, którzy mają duszę, zastanawiają się nad tym.

 Nic, co żyje, nie żyje
ani samo, ani dla siebie.

 Gdy tak czekałem i czekałem to w końcu przestało mi zależeć.

 Wiesz, serce może pękać, ale i tak bije dalej.

 Żywię do swojej mamy głównie dwa uczucia: miłość i poczucie winy. Miłość za to, że żyję, poczucie winy za to, w jak marnym stylu to robię.

 Kiedy nie miałam już nic do stracenia, dostałam wszystko. Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie. Kiedy poznałam upokorzenie i całkowitą uległość, stałam się wolna.

 Niczego nie daje pogrążanie się w marzeniach i zapominanie o życiu.