Oto herezja tych czasów rozumu - albo coś podobnego. - ...

 To on nauczył mnie kochać, pielęgnował tę miłość delikatnie i pozwolił jej rozkwitnąć.

 Kiedy byłem z nią, reszta świata nie była ważna.

 Ocean czasu - chcemy czy nie - zawsze zwraca nam to, co w nim kiedyś pogrzebaliśmy.

 Łagodność uśmierza ból..

 Za każdy dobry uczynek w końcu zostaniesz ukarany.

 Śniła o mnie i to nie był żaden koszmar. Chciała, żebym z nią został tam, w jej śnie.

 Niewiele go obchodziły powierzchowne analizy, prawie zawsze fałszowane przez roztargnienie i filologiczne sztuczki. Jedynie ważny był ciężar w żołądku, czysto fizyczne podejrzenie, że coś szło źle, że prawie nic nie szło dobrze.

 To naprawdę dziwne, czego miłość uczy człowieka o jego niedoskonałościach.

 Gdy człowiek ma przy sobie książkę, nigdy nie jest sam, nieprawdaż?

 Dwudziesty pierwszy wiek - wiek singli.