Na pewno właśnie na tym polega piekło. Na powtarzalności.

 Każdy człowiek ma trzy życia w sobie: jedno, po którym płacze, drugie, w którym żyje
i stęka, trzecie, którego się spodziewa.

 Ludzie z wiekiem nie stają się lepsi, stają się tylko sprytniejsi. Kiedy jesteś starszy i mądrzejszy, to wcale nie przestajesz obrywać skrzydełek muchom, po prostu potrafisz wymyślić lepsze powody, żeby to usprawiedliwić.

 Głupie słowo może nabrać nadludzkiej powagi, jeżeli padnie w chwili, która na nie czeka.

 Właśnie tak musiał czuć się Kopciuszek.
Gdyby tylko, zamiast tańczyć z wdziękiem w balowej sali, był przyciśnięty do

ściany na imprezie w studenckim domu, otoczony ze wszystkich stron
przez pijanych ludzi. I, jeśli zamiast olśniewającej, szyfonowej sukni, miałby na sobie togę, którą ukradkiem naciągałby, pilnując, by istotne części ciała pozostawały zakryte. I, gdyby zamiast matki chrzestnej spełniającej każde jego życzenie, miałby nieznośną, starszą siostrę, która wmuszałaby w niego galaretkowe shoty, pakując mu je wprost do gardła. Jestem Kopciuszkiem.

 Sensem podróży nie jest dotarcie do celu, lecz odwaga, by w nią ruszyć.

 Świat jest piękniejszy, kiedy się uśmiechasz.

 Gdy ktoś na ciebie czeka, masz nadzieję.

 Niewykorzystane szanse palą bardziej niż nieudane podejścia.

 Miłość to coś kruchego i przekupnego.

 Dzieci - to goście, którzy pytają o drogę.