[...] upłynęło trochę czasu, zanim przestałem jej wszędzie wyglądać, zanim się przyzwyczaiłem, że popołudnia straciły swój kształt [...], zanim moje ciało przestało wreszcie tęsknić do jej ciała; czasami sam dostrzegałem, jak moje ramiona i nogi szukały jej we śnie [...].
Nie możesz ratować innych, dopóki nie uratujesz siebie.
To tylko w złych powieściach ludzie są podzieleni na dwa obozy i nie stykają się ze sobą.
Raffa to nie człowiek. Raffa to stan umysłu.
Przecież wszystko kiedyś zniknie. Wszyscy żyjemy, idąc naprzód. Większość rzeczy, które nas otaczają, znika wraz z naszym przesuwaniem się. Nie ma na to rady. Kiedy nadchodzi czas, znikają.
Póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie.
Zło nie czeka na zaproszenie. Zło wypatruje okazji.
Może po śmierci rodziców ludzie nagle się starzeją.
Lepiej zabierz się na serio do roboty, bo wszystko szybko mija i ty także i zanim się obejrzysz, już cię nie będzie.
Na bieżni wiodącej do szczęścia brak linii mety.
Okazuje się, że nie można przespać tego, co złe.
