Zawieszona między przeszłością a utraconą przyszłością, zaczęła się nieomal dusić.

 Najbardziej doceniamy to, na co zapracowaliśmy i co możemy stracić.

 Nie warto stać się dorosłym gdyż to oznacza utratę mieszkania w krainie marzeń oraz otrzymania biletu w jedną stronę – do stacji rozsądek.

 To bardzo osobliwe gościć swoje wnuki nim się jeszcze ma dzieci.

 Największe szczęście w życiu to pewność, że jesteśmy kochani ze względu na nas samych, albo raczej pomimo nas samych.

 Zawsze bałem się ciemności, mroku, który nie ma końca, czasu,
który nie ma końca w ciemności, tego, co w niej jest, porusza się,
widzi mnie i obserwuje, mimo że ja nic nie widzę, nie wiem,
przed czym uciekać i dokąd.

 Jestem wojowniczką, nie kochanką.

 Jeżeli jesteśmy do czegoś przyzwyczajeni, sądzimy, że nam się to sprawiedliwie należy. Postęp nie ma większego wroga niż przyzwyczajenie.

 Bo ja tak naprawdę najbardziej w życiu chcę kogoś kochać.

 Bo też nie ma większej nienawiści, niż zrodzona z bliskości

 Czy należy ratować róże, gdy płoną lasy?