(...) nie zawsze wiemy, czego chcemy tak naprawdę.

 Ludzie mają w zwyczaju z całego serca wierzyć w fikcję, żeby móc ignorować prawdę, której nie potrafią zaakceptować.

 Człowiek nie może żyć, nie wiedząc, po co żyje.

 Widać tak już być musi między ludźmi: niechęć i przywiązanie, obcość
i bliskość, żadne z tych uczuć nie trwa
i nie wypełnia całej istoty, jedno nie wiadomo kiedy przechodzi w drugie, wszystkie połowiczne, niecałkowite, niedociągnięte, a jednak razem wziąwszy składa się to wszystko na jakąś całość, która się toczy...Tylko dokąd się toczy
i po co?...

 Słowa, które zapadają w serce szepcze się, a nie je wykrzykuje.

 Szukałem słów, których jak zawsze nie było.

 Myślałam o tym, jak bardzo jesteśmy zapisani w innych ludziach i nigdy naprawdę nie wiemy, kiedy ktoś nas odczyta, wydobędzie na powierzchnię albo spróbuje zatrzeć, tak jak ściera się z mebli kurz.

 Duszę można okaleczyć tak, że nikt i nic nie usunie z niej śladów.

 Potwory są istotami mitologicznymi, podobnie jak upiory, wilkołaki i kompetentni urzędnicy.

 Każdy człowiek potrzebuje czasem poczuć, że rodzi się na nowo.

 Niewłaściwe pytania nie istnieją: to, co istnieje, to niewłaściwe odpowiedzi.