Największym skarbem człowieka jest życie. Trzeba przez nie przejść tak, ...

 Żyję w świetle, ale noszę z sobą mrok.

 Po tylu gorzkich dniach
dali ci nadzieją, marynarzu.
Czas więc, kapitanie, otrząsnąć się,
porzucić dom i wyruszyć znowu na morze.

 Słodko, słodko otrząsnąć pył z obuwia i odchodzić nie pozostawiając nic za sobą, nie, nie odchodzić, ale iść... [...] Odchodzić idąc, iść odchodząc i nie czuć nawet wspomnienia.

 Ludzie jako całość na długo nie mogą być dobrzy, zło znów się podkrada i nas zatruwa.

 Albowiem czysta wola, niezaspokojona celem, wolna od żądzy rezultatu, jest na każdy sposób doskonała.

 Walczysz, żeby zabić, nawet kosztem poświęcenia wszystkiego!

 Kochać to znaczy czynić dobro.

 Często najdrobniejsze zadania okazują się tymi, które najtrudniej wykonać.

 Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Wiemy o tym, ale za każdym razem, gdy się to zdarza, jesteśmy zaskoczeni. To jedyna rzecz w naszej egzystencji, której możemy być pewni, ale często łamie nam serce.

 A póki serce bije, nadzieja nie umiera.