Czasem człowiek sądzi, że ujrzał już dno studni ludzkiej głupoty, ...

 Każdy ma prawo do błędów na własny rachunek i nikogo się przed nimi nie powstrzyma.

 Szczęście, to nie jest coś, co możesz schować i wyjąć, kiedy Ci znowu będzie potrzebne.

 Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.

 Wszyscy lubimy marzyć o tym, co mogłoby być.

 Każdy z nas ma dwoistą naturę: dobrą i złą, nosi w sobie łagodność i gniew, spokój i nerwowość, wiarę i jej brak, i tylko od nas zależy, którą z tych natur, które z naszych przyzwyczajeń dopuścimy do głosu. Wiem teraz, że ten, kto wybierze i zna swoją drogę jak ja i Daniela, a całą resztę pozostawia własnemu biegowi, staje się znowu jak dziecko – beztroski i roześmiany, mimo że siły gasną i słońce chyli się ku zachodowi…

 Lepiej spełnić uczynek godny uwagi, niż zostać zauważonym.

 Nie pozwalali mu czytać, więc umarł z głodu.

 Kiedy się jest bogiem, nie trzeba się tłumaczyć.

 Smutno mi, że umieram nie w tej Polsce, o którą walczyłem.

 Piękna rzecz jest cenna, nieważne, ile kosztowała. Ci, którzy nie potrafią dostrzec w swoim życiu wartościowych rzeczy, nigdy nie będą szczęśliwi.