(...) starość jest jakoś podobna do dzieciństwa. Człowiek nie ma już wielu obowiązków i spraw niecierpiących zwłoki.
Czas rozciąga się jak guma, a jednocześnie bliskość śmierci sprawia, że każdy moment jest ważny i można rozkoszować się każdą chwilą, kiedy nic człowieka nie boli, co nie zdarza się zresztą tak często.
Każda chwila oceniana jest pod względem tego, jak ma się do naszego bagażu z przeszłości.
Nie ważne do której kieszeni schowam klucze i tak znajdę je w ostatniej.
Nie spała od godziny, ale nie była jeszcze gotowa, żeby rozpocząć dzień.
Nieważne jak mocno bijesz,
ale jak dużo jesteś w stanie znieść i nadal iść do przodu.
Tak powstaje zwycięzca!
Jak to się dzieje, że nikt mnie nie rozumie,
a wszyscy mnie uwielbiają?
Sens ów polegał na tym, by nie zatracić w sobie czystej, niezmąconej
i nieskalanej cząstki wieczności, jaka trwa w każdej ludzkiej istocie.
Można powiedzieć wszechświatowi: To nieuczciwe. A wszechświat odpowie zapewne: Nie? A to przepraszam.
Zadziwiające, że czasem nie potrafimy dostrzec tego, co mamy przed nosem.
Normalny człowiek nie robi rzeczy, których musiałby się wstydzić.
Wszystko w naszym życiu dzieje się z jakiegoś powodu.
