(...) starość jest jakoś podobna do dzieciństwa. Człowiek nie ma już wielu obowiązków i spraw niecierpiących zwłoki.
Czas rozciąga się jak guma, a jednocześnie bliskość śmierci sprawia, że każdy moment jest ważny i można rozkoszować się każdą chwilą, kiedy nic człowieka nie boli, co nie zdarza się zresztą tak często.
Chcę uciec albo umrzeć albo się rozjebać. Chcę być ślepy i niemy i nie mieć serca.
Tadeusz, ach, Tadeusz, gdybyś wiedział...
Zastanów się raz, zanim coś dasz, dwa razy zanim coś przyjmiesz, i tysiąc razy zanim czegoś zażądasz
,,Pamiętajcie, nieważne, ile razy przyjdzie wam wykonywać daną rzecz – róbcie ją dotąd, dopóki nie zostanie dobrze zrobiona. Wierzcie w siebie, niezależnie od tego, ile negatywnej energii sprowadza was w dół. Odrzućcie ją i pamiętajcie – będziecie tylko tym, kim chcecie być. A najważniejsze, po stokroć najważniejsze, to skromność. Może swojemu talentowi zawdzięczać będziecie siłę czy władzę nad ludźmi, ale nigdy nie dajcie się ponieść pysze ani dumie. To zguba ludzkości..."
Kiedy ci coś zabierają, nawet jeśli to gówno, jednak boli. Nawet jeśli wycinają ci guz, zostaje blizna. A noc jest widocznie najlepszym czasem, żeby ją rozdrapywać.
Wichry są w mojej garści; ode mnie zależy pęd nawałnic.
Kto nie dotknął ziemi ni razu, Ten nigdy nie może być w niebie.
Trzeba umieć milczeć o tym samym, a nie tylko o tym samym mówić.
Jest obolała od snów. Jak się śpi samotnie, ostrze dni samo tnie.
Jesteśmy tym, co pamiętamy.
