Kobieta jest niczym roseń stworzona przez przyrodę. Więcej od mężczyzny cierpi, ale także więcej znosi; jej życie jest ciągłym męczeństwem. To jest prawda. Jest to jednak prawda, która ją nie poniża, lecz podnosi. Kobieta jest wielka w swoim cierpieniu: jak ocean, który pochłania wszystko, nie przepełnia się nigdy.
Bo kobieta potrzebuje bliskości mężczyzny, a nie świadomości, że jest zajęta.
Kobieta musi stanąć na wysokości sytuacji, a potem, na wysokości swojego męża, swoich dzieci, swojego domu. Musi nauczyć się, rosnąc, żeby nie będąc już piękna, była jeszcze potrzebna.
Ulotny moment, kiedy dziewczynka staje się kobietą.
Kobieta nie jest wcale piękna, jak ją opisujesz, tylko jak na nią patrzysz. Więcej szczęścia ma ten, który potrafi dostrzec jej piękno w cieniu, niż ten, który widzi je tylko w pełnym słońcu.
Kobieta nie jest istotą mniej inteligentną, jest zupełnie inna, a jej siła tkwi w jej inności. Kobieta udowodniła już tysiąckrotnie, że potrafi robić to, co mężczyzna i to nie jest już dla nikogo odkrywczym stwierdzeniem. Nie jest ciekawe, że kobieta może być tak samo silna jak mężczyzna. Ciekawa jest siła, którą ma tylko kobieta.
Kobieta powinna mieć: cnotę w sercu, skromność na czole, łagodność w ustach, a robotę w ręku.
Lepsza buzia u dzieweczki, niźli u wdowy.
Kobieta woli być bita niż porzucona.
Któregoś dnia w przyszłości, której jeszcze nie ma, spotkam ją na przystanku. Będzie coś jakby trochę grubsza i będziemy już dorośli. Nasze światy będą już wtedy bardzo daleko od siebie, ale z jakiś niewyjaśnionych przyczyn zatrzęsą się pode mną nogi.
