Kobieta nie jest jak kwiat, który pleni się jedną porą roku, a potem więdną. Kobieta to drzewo, które wiecznie kwitnie.
My, dobre kobiety, mamy najgorzej. Puszczamy w niepamięć najprzykrzejsze słowa i zachowania. Wybaczamy, choć nie powinnyśmy. Dajemy kolejne szanse. Poświęcamy swój czas. Najczęściej dla osób, które na to w ogóle nie zasługują.
Kobieta ma taką siłę, że niewiarygodne. Często przechodzi trudności i nie wiem, co to zniechęcenie, nie zna słowa 'niemożliwe'... bo dla niej wszystko jest możliwe.
Niektóre kobiety zrobią wszystko żeby zdobyć mężczyznę. Są też takie które nie robią praktycznie nic, poza tym, że zachowują się naturalnie, niczego nie udają i są zawsze prawdziwe. To zazwyczaj te drugie są przez mężczyzn uwielbianie...
Bo kobieta potrzebuje bliskości mężczyzny, a nie świadomości, że jest zajęta.
Kobieta, będąc wcielonym uczuciem, wnosi nieład w społeczeństwo.
Czasami najpiękniejsza na sali nie jest dziewczyna, która ma obiektywnie najbardziej idealną figurę i rysy twarzy, ale ta, która ma do siebie zaufanie, lubi siebie i emanuje radością. Ona będzie przyciągała do siebie spojrzenia i budziła zazdrość, chociaż gdyby zbadać jej atuty za pomocą cyfrowego wzorca kobiecej urody, niekoniecznie otrzymałaby dobry wynik. Bo źródłem jej pewności siebie i radości nie jest dyplom ukończenia szkoły dla kandydatek na Miss Świata, tylko to, że lubi swoje prawdziwe ,,ja’’, czyli ma świadomość swoich emocji, uczuć i pragnień. Kocha siebie za to, że jest na świecie i znajduje radość w różnych, nawet drobnych i pozornie nieznaczących sprawach lub zdarzeniach.
Pan Bóg go stworzył jak baba syrek.
Kobieta szuka bezpieczeństwa w mężczyźnie, mężczyzna szuka ukojenia w kobiecie. Kobieta jest natura, mężczyzna jest kulturą. Natura dla kultury jest niezrozumiała, kultura dla natury jest bezużyteczna.
- Na co zwraca pan uwagę w kobietach?
- Oczy.
- Oczy... a czy zakochał się pan kiedyś w oczach kobiety?
- Zbyt często chodzę ze wzrokiem wbitym w chodnik, więc mnie one omijają, ale... tak, były oczy kobiety, kobiety, która tylko przeszła obok mnie, nic więcej, kilka lat temu. To były dwie perły wśród miliona kamieni, tliły w sobie ognistą historię... oh, gdybym tylko ją poznał, zakochany byłem od pierwszego ich blasku w moją stronę. Mój Boże, co byłoby, gdybym wtedy nie podniósł wzroku? Może bym nie oszalał, ale czemu nie oszaleć, zwariować, przecież tu tyle obojętności, a mi się udało, zwariowałem, te oczy.
