Kobieta ma tyle życia przed sobą, jakie nadaje jej miłość, a tyle rozumu z tyłu, ile jej dałeś, Panie, dla siebie! Kobieta to twoje najpiękniejsze dzieło... to poezja, której zrozumienie przekracza nasze zdolności, to tajemnica, której klucza nie posiada nikt... kto potrafi uczciwie kochać!
(...) płakała jak kobieta, to znaczy tak, jakby ziemia krwawiła.
Jest rzecz piękna: koń dzielny, białogłowa grzeczna.
I pamiętaj, że jesteś piękna. Bo masz w sobie tę wyjątkowość, talent i serce. I mimo że czasem rozsypujesz się na drobne kawałki, to i tak jesteś piękna. Bo każda łza jest oznaką wrażliwości, emocji. Nieważne, że czasem krzyczysz do lustra, tupiesz nogą, gryziesz dolną wargę do krwi. Nieważne, że posolisz herbatę przez pomyłkę. Niedoskonałość sprawia, że kocha się jeszcze bardziej i pomimo.
Kobieta ma siłę, której nie rozumie mężczyzna. Ona może przetrwać całe życie matki wdowiej, wdowie, bez kochanka, choćby nigdy nie skosztowała prawdziwej miłości, może cieszyć się ze słońca, z ptaków. Czyż nie jest to siła?
Nie nadawałam się na kobietę drugiego planu, na bycie w cieniu. Ale zakochana kobieta przestaje zwracać uwagę na wiele rzeczy, nawet na to.
Nastąpiła kobieta, która rzuciła mnie jak zużytą ścierkę.
Kobieta ma tyle siły, ile cierpliwości. Potrafi zmienić los, przekreślić przeszłość, napisać przyszłość. Jest prawdziwym cudem natury, które potrafi z wrażliwości uczynić swoją największą bronią.
Chwiejną i zmienną jest zawsze kobieta.
Z młodej baba być może, jak jej dojdą lata, z baby dziecię nie będzie do skończenia świata.
