Od dziecka wiedziałem, że życie nas okalecza. Każdego z nas. Nie da się tego uniknąć.
Ale powoli zaczynam się przekonywać, że możemy zostać uzdrowieni. Że nawzajem się uzdrawiamy.
Pamiętaj, że zostanie ci tylko tyle, ile sam do siebie wniesiesz, i że życie jest grą, która nie należy do ciebie, ale ty możesz stać się jej Mistrzem.
Musisz czuć, że będziesz naprawdę potężny, że pokonasz ból, że możesz bez końca znieść cierpienie, że nie jesteś uwięziony przez brak pokory, ale jesteś uzwolniony przez podejście, które sugeruje: Róbcie to, co kochaszcie, i nigdy nie rezygnujcie.
Znajdź pasję, a nie znajdziesz czasu, by się nad sobą użalać.
Gdy dostaniesz porządnego kopa od losu masz dwa wyjścia: możesz usiąść i użalać się nad sobą, albo ruszyć do przodu wykorzystując siłę rozpędu.
Nie ważne ile razy upadniesz. Ważne, że zawsze podnosisz się po każdym razie, wstajesz i idziesz dalej. Przyjmij to do wiadomości, nie masz innego wyboru. Musisz walczyć. Musisz być silny. Musisz, bo nie ma innej opcji.
Jedyną rzeczą, która stoi między tobą a twoim celem, jest historia, którą sobie opowiadasz, dlaczego nie możesz go osiągnąć.
Niebo nie jest limitem. Nie ma takiego miejsca. Nawet najdalsze gwiazdy są zbyt blisko, kiedy lot jest silą marzeń. Nie ograniczaj się.
Czasami życie zmusza cię do walki z o wiele trudniejszymi przeciwnościami, niż mogło się tobie wydawać. Ale nie możemy zapomnieć, że każda bitwa jest także okazją do pokazania swojej siły, deteryminacji i przede wszystkim odwagi.
Porażka to tylko okazja do rozpoczęcia jeszcze raz, tym razem bardziej rozwaznie. Porażka to opóźnienie, a nie porażka fatalna. To tymczasowe odchylenie od planu, które jest ważnym elementem nauki.
