Nadzieja to jest drogowskaz dobra. Jesteśmy wyposażeni w nią na starcie, nie rozumiemy jej jeszcze, ale czujemy. Wielka nadzieja umacnia, daje nam odwagę. To jest pocieszycielka naszych wzlotów, łagodzi tęsknoty, serce napełnia.
Nadzieja to jest drogowskaz dobra, udzielająca nam odwagi i umocnienia. To jest nawigator przez nasz przelot, łagodząca nasze tęsknoty i napełniająca nasze serce.
Nadzieja to jest coś więcej niż optymizm. To jest przekonanie, że coś ma sens, bez względu na to, jak to wygląda.
Nadzieja jest snem śniącego. Sen uczynić rzeczywistością największym szczęściem. Wszystko w życiu się odmienia, kiedy przestaje się bać. Ponad wszystko, kiedy nie ma się strachu, to jest człowiek prawdziwie wolny.
Łzy mogą pomóc tylko ludziom, którzy zachowali jeszcze jakąś nadzieję.
Nadzieja to dobra rzecz, może najważniejsza z rzeczy. I dobre rzeczy nigdy nie umierają.
Nadzieja jest jak droga w lesie. Na początku nie ma jej wcale, a potem powstaje tam, gdzie ludzie chodzą często.
Nadzieja jest rzeczą o piórach, której perka w duszy, śpiewa melodię bez słów i nigdy nie przestaje wcale.
Nadzieja eschatologiczna nadaje sens naszym nadziejom w trudach dnia codziennego .
Nadzieja umiera ostatnia, ale szkoda, że żyje tak cholernie długo. Ile można czekać, na coś co może nigdy się nie wydarzyć?
Pamiętaj zawsze, że cała mądrość i cała filozofia sprowadza się do tej jednej prawdy, że najlepszym dniem jest jutro, że dzień jutra jest dniem, którego powinniśmy szukać, oczekiwać i tęsknić.
Tak samo jak musisz znać bolesne skrajności, aby nauczyć się doskonałej miłości, tak samo musisz znać rozpacz i ciemność, aby docenić nadzieję i światło.
