Na co dzień nie zauważamy, że nadzieja toważyszy każdej naszej próbie zrozumienia tego, co się wydarzylo, czy tego, co się wydarzy. Nadzieja jest matką mądrości.
Nadzieja jest bardzo ważna, bo może sprawić, że poczujesz, iż przeżywasz życie zamiast z nim przetrwać.
Nadzieja nie jest przekonaniem, że coś się dobrze skończy, ale pewnością, że coś ma sens, niezależnie od wyniku.
Nie widzimy jednak dwóch rzeczy – tego, że można być dla kogoś tylko pierwszym wyborem albo żadnym, bo pomiędzy nimi jest tylko nasza nadzieja. Druga rzecz jest za to taka, że nadzieja – zgodnie ze słowami Stephena Kinga – to największe skurwysyństwo jakie wyszło z puszki Pandory.
Gdyby nadzieja była rzeczą konkretną i rzeczywistą, gdyby można było ją dotknąć palcami, przekręcić w dłoni, sprawdzić jej kształt, zapach, wagę - co wtedy poczynilibyśmy z tą nadzieją?
Nadzieja to nie jest optymizm, to nie przekonanie, że coś na pewno się dobrze skończy. To pewność, że coś ma sens – bez względu na to, jak będzie się kończyć.
Nadzieja to jeden z najcenniejszych skarbów ludzkości. To siła, która napędza nas do działania, nawet gdy wszystko wskazuje na porażkę. To światło na końcu mrocznego tunelu, które nie gaśnie, dopóki w naszym sercu tli się choć iskierka optymizmu.
Nadzieja jest dobrym śniadaniem, lecz kiepską wieczerzą.
Nadzieja nie jest optymizmem, który oczekuje, że rzeczy pójdą dobrze, ale pewnością, że coś ma sens, bez względu na to, jak się skończy.
Nikt i nic nie może mi zabrać nadziei.
