Często rozmawiamy o pewnych osobach, mówimy o nich 'oni'. 'Oni' powinni zrobić to, 'oni' powinni zrobić tamto. Ale kto to jest 'oni'? To my. My jesteśmy jedynymi, którzy mogą wprowadzić zmiany. Jeżeli czekamy na 'nich', nic się nie wydarzy.
Niektórzy ludzie przychodzą do naszego życia jako błogosławieństwa, inni jako lekcje, żeby nauczyć nas, jak powinniśmy być silni i być niezłomni w obliczu życiowych przeciwności.
Nie ma ludzi niepotrzebnych, są ludzie niedoceniani. Każdy człowiek ma coś do przekazania, a jeżeli przekazuje to z miłością staje się niezbędny.
Samotność to takie miejsce, gdzie nie ma nikogo oprócz ciebie. To miejsce, gdzie poczujesz swoją prawdziwą naturę i się odnajdziesz.
Człowiek to nie jest to, co on ma, to nie jest to, co wie, czym się para, jakie miejsce zajmuje w społeczeństwie, w rodzinie, w pracy. Człowiek to jest to, co on jest.
Nie można wprowadzić nikogo w stan szczęścia, jeżeli ten ktoś, choćby w najmniejszym stopniu, nie zaznał jego osobiście. Wszak i szczęścia nie można dać, jak ręką. To musi wytrysnąć spoza wszystkiego, z nas samych.
Kiedy naprawdę kochasz, kiedy naprawdę obchodzi Cię los drugiego człowieka, jesteś w stanie zrobić dla niego więcej niż zrobiłbyś dla siebie samego.
Jeśli nie jesteśmy w stanie zrozumieć istoty tego, czym jest inni ludzie, nie będziemy w stanie zrozumieć, czym jesteśmy my sami. Zrozumienie samego siebie wymaga zrozumienia innych.
Żyć nie umierać to niesie pohorbowanie nad nami, jak źle jest pojęte i jak zdrożone do ciała.
Umiłuj człowieka, cokolwiek czyni. Miłość to jest wyjście z każdej sytuacji. Jest lekiem na wszystko. To powiedziałem dzisiaj Siostrze Felicycie, a teraz powtarzam: umiłuj człowieka. Zokacja miłosiernego, jest kierownicą wszystkiego.
