Wszechświat to nie maszyna, lecz istota żyjąca, majestatyczna, o nieustannej działalności. Nie jest martwy organizm, którego używamy i nietaktownie eksploatujemy, lecz niezwykle wyrafinowany i delikatny organizm, którego częścią jesteśmy.
Jeżeli chcesz zrozumieć człowieka, to nie słuchaj jego słów, ale patrz na jego czyny.
Nie da się żyć bez przekonania, że jest się dla kogoś najważniejszym człowiekiem na świecie. I jesteśmy - dla psa, który naszych zdjęć nie zobaczy w internecie.
Nie znasz naprawdę człowieka, dopóki nie zdasz sobie sprawy z tego, jakim byłby, gdyby miał nieograniczoną władzę nad innymi ludźmi.
Są tacy ludzie, którzy nie potrafią zrozumieć, że inna osoba może myśleć inaczej, a jednak pozostać uczciwa. Dla nich różnica zdań jest zwyczajną zdradą.
Prawdziwe osoby nie są doskonałe. Doskonałe osoby nie są prawdziwe. Dlatego najcenniejsi są ludzie, którzy otwarcie przyznają się do swoich błędów, słabości i braków. Nigdy nie boją się pokazać, jak naprawdę są - niedoskonali, ale prawdziwi.
Charakter człowieka nie jest monolitem, który jest raz na zawsze ukształtowany i utwardzony. Wręcz przeciwnie, jest on jak rzeka; płynie, zmienia się, przeskakuje ze strumienia na strumień, rośnie i maleje.
Człowiek zawsze przywyka do tego, co go spotyka. Nie ma dla nas takich nieszczęść, do których byśmy nie mogli się przyzwyczaić.
Człowiek zawsze ceni to, co wysoko, do czego trudno dojść. Pracuje, męczy się, pokonuje, dąży, nie ustaje. A gdy już osiągnie? Zza gór, zza granic, zza zasłon dymów, pojawia się coś jeszcze, coś dalekiego. I znów podąża.
Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Ci, którzy mają stworzyć coś pięknego, muszą używać noży, młotów, pilników, zapuszczają dłonie w skwierczący płomień. Są rany, blizny, poparzenia. Ale potem jest coś, co trwa, daje piękno i radość.
