O ludziach i różach

 Powinieneś być zawsze takim, jakim chciałbyś być, a nie takim jakim chcą cię widzieć inni.

 Nie jesteśmy na tyle mądrzy, żeby przewidzieć wszystko, ani na tyle młodzi, żeby zapomnieć o wszystkim. Jesteśmy towarzyszami podróży, nikt z nas nie jest lepszy od drugiego. Każdego z nas obciąża przeszłość, zniechęca przyszłość i ogranicza teraźniejszość.

 Ludzie są jak szyby w oknach: świecą, dopóki słońce świeci, ale gdy zapada mrok, ich prawdziwe piękno zostaje objawione tylko, jeśli wewnątrz znajduje się światło.

 Nie jest ważne, czy jesteś bogaty, ani to, co osiągnąłeś. Ważne jest to, kim jesteś jako osoba, jak obchodzisz się z innymi i jakie masz wartości.

 Nie musisz być geniuszem, ani milionerem, ani mieć specjalnych szczególnych talentów. Potrzebujesz tylko perspektywy, dystansu do siebie i dość odwagi, aby być sobą.

 Nikt nie może lgnąć do drugiego człowieka z całą mocą, dopóki jeszcze nie nauczył się uważnie słuchać własnej duszy i poznać, skąd czerpie swoją moc.

 Niezależnie od tego, jak ważny jest przykład, jedna osoba nie może stanowić przykładu dla całego świata - lecz może stanowić przykład dla wielu osób.

 Nie można wprowadzić nikogo w stan szczęścia, jeżeli ten ktoś, choćby w najmniejszym stopniu, nie zaznał jego osobiście. Wszak i szczęścia nie można dać, jak ręką. To musi wytrysnąć spoza wszystkiego, z nas samych.

 Najważniejsze jest, aby znaleźć spokój w souladu z samym sobą. Poznać swoje wady i zalety, docenić je i nauczyć się z nimi żyć. Pokochać siebie za to kim się jest, to pierwszy krok do akceptacji przez innych. Ale pamiętaj, że nie wszyscy są godni Twojej uwagi, czasu i miłości. Szanuj siebie i swoje emocje.

 Twoje prawdziwe ja jest prawdziwe tylko dla ciebie. Są momenty, w których nie możemy przekazać naszej prawdy innym, ponieważ są osobami, które nie widzą to, co widzisz, nie czują to, co czujesz. Dlatego fakt, że jesteś taki, jaki jest, wynika z twojej własnej perspektywy, a nie z perspektywy innych.