Prawdziwe osoby nie są doskonałe. Doskonałe osoby nie są prawdziwe. Dlatego najcenniejsi są ludzie, którzy otwarcie przyznają się do swoich błędów, słabości i braków. Nigdy nie boją się pokazać, jak naprawdę są - niedoskonali, ale prawdziwi.
Mądrość nie jest bynajmniej sprzężona z latami. Ileż to widziałem młodych, którzy mieli mądrość, a starych, co mieli jesienią życia mniej rozumu niż siedmioletnie dzieci.
Niewielu ludzi potrafi znosić spokojne i ciche szczęście, które pomaga przetrwać. Wielu woli nieszczęście, bo daje okazję do narzekań, do wrogiego oceniania innych, do samopodziwiania sobie.
Nie przestawaj być sobą, nawet jeśli bywa ciężko. Prawdziwe szczęście polega na byciu sobą w każdej chwili i nie pozwalać, aby ktoś decydował za ciebie.
Czasem się zastanawiam, czy istnieje uniwersalne prawo, które głosi, że to, co jest dla ciebie najważniejsze, zawsze będzie czymś, co na końcu tracisz.
Życie nie jest problemem do rozwiązania, tylko rzeczywistością do doświadczenia. Zrozumienie innej osoby nie polega na logicznym zrozumieniu jej, ale na wcieleniu się w nią, wejściu w jej skórę.
Nie ważne, ilu masz przyjaciół, ważne kto przy tobie był, gdy cię nie było. Warto pamiętać, że prawdziwa przyjaźń nie zależy od tego, ile masz wspólnych zainteresowań, ale od ilości wzajemnego zrozumienia i szacunku.
Nie jest ważne, co myślą o tobie inni ludzie. Ważne, co myślisz o sobie samym, najważniejsze jednak jest to, jak o tobie myśli Bóg.
Czasami mierząc wielkość człowieka, łatwo skupić się na jego sukcesach, ale prawdziwi giganci są tacy, którzy pozostają doskonali, niezależnie od tego, jak wiele powrotów ich spotkało.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
