Charakter jest dla człowieka tym samym, czym zapach dla kwiatu.
Jednym z najtrudniejszych zadań człowieka jest nauczenie się, by zamiast na siebie patrzeć, patrzeć na innych. Trzeba zrozumieć, że jesteśmy wszyscy częścią tej samej całości.
Mądrość nie bierze się z wieku, lecz z charakteru. Różnica między ludźmi polega nie tyle na różnicy wieku, ale na różnicy talentu. Nie ważne, ilu lat się ma, ważne, ile się ma w sobie.
Nigdy nie możemy przewidzieć, do czego nas doprowadzą zmiany, nigdy nie wiemy, gdzie nas one zakończą, ale jedno jest pewne: gdy zawrócimy i spojrzymy wstecz, okazać się może, że zawsze były to zmiany na lepsze.
Nie mierzę osoby na podstawie tego, jak bardzo obsługuje mnie do mojej korzyści, ale sprawdzam, jak daleko może mnie przekroczyć dla dobra innych.
Nie można wprowadzić nikogo w stan szczęścia, jeżeli ten ktoś, choćby w najmniejszym stopniu, nie zaznał jego osobiście. Wszak i szczęścia nie można dać, jak ręką. To musi wytrysnąć spoza wszystkiego, z nas samych.
Nie możemy zmusić ludzi do zmiany, ale możemy stworzyć środowisko, w którym chcą się zmieniać.
Czasem trzeba zdecydować się między zmianą a nic nie robieniem. Często ciężko jest dokonać wyboru, ale zawsze warto pamiętać, że niezależnie od decyzji, jesteśmy odpowiedzialni za nasze życie.
Niektórzy ludzie są nieszczęśliwi, bo widzą w sobie niedoskonałości, które nie mają; inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swojich niedoskonałości, ale nie chcą ich naprawić; jeszcze inni są nieszczęśliwi, bo są świadomi swoich niedoskonałości i chcą je naprawić, ale nie mogą.
Często spotykam tę osobę, którą powinienem być, i myślę do siebie: to jest ta prawdziwa osoba, którą mogę stworzyć, jeżeli pracuję nad sobą.
