Strumień przemijania, którego nie można dwa razy przekroczyć. Nigdy nie będziesz mógł dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływa ci przez palce. Musisz cieszyć się każdą chwilą.
Czas przemija nieubłagalnie, nieskończenie jak nieskończenie jest niebo. Wszystko przychodzi i odchodzi, to jest prawo natury, prawo życia.
"Nie odkładaj na później tego, co możesz zrobić teraz, ponieważ tarapaty zawsze przychodzą nieoczekiwanie. Czas jest jedynym zasobem, który nie jest odnawialny. Dlatego trzeba umieć go wykorzystać."
Czas przemija, a my jak rzeki, gdy biegną, płynąc się z wolna ulatnują. Cień nasz długi na końcu się ścinie, a śmierć czeka, jak wieczorem noc.
Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny.
Przemijanie nie jest końcem, ale nowym początkiem. Tak jak dzień ustępuje miejsca nocy, a potem znowu powraca, przemijać znaczy dawać początek czemuś nowemu.
To przemijanie, które nie przemija, ten koniec, który ciągle trwa, to jest najokrutniejsza, najtajemnicza, najtrudniejsza do zrozumienia rzecz. Głucha tajemniczość nieobecności.
Przemijanie czyni nas bliskimi. Przypomina, jak bardzo jesteśmy zależni od chwil, które mamy teraz. Pokazuje nam, jak kruche jest to wszystko, co mamy. Każde nasze dzisiaj jest tylko na chwilę, zanim stanie się wczoraj.
Rok za rokiem, podczas każdego dnia, cały czas przypominał sobie, że to wszystko minie i tamten, kto go widział, zobaczy zniknięcie. Zrozumienie mijania, tego absolutnie pewnego mijania, to jest wysokość.
Czas ucieka niepostrzeżenie, jak woda przez palce. A kiedy się zorientujesz, że odchodzi, jest już za późno.
