Wiecie kiedy można nazwać ludzi przyjaciółmi?
Gdy zapłakany przychodzisz znienacka a oni wiedzą co powiedzieć. Gdy wiedzą kiedy dać Ci kopa, i nie boją się Ci spojrzeć w oczy po powiedzeniu prawdy o wszystkim dookoła. Tacy którzy słysząc o Twoich marzeniach będą Cię wspierać, nieważne jak bardzo nierealne by były. Będą w Ciebie wierzyć, gdy sam w siebie zwątpisz.
Przyjaciele wnoszą w nasze życie humor i piękno.
Przyjaciel to ktoś, kto ci daje pełną swobodę bycia sobą - i szczególnie tym, kto kocha Cię za to, kim naprawdę jesteś.
A poza tym przyjaźń nie polega na przytakiwaniu sobie. Czasem musi boleć.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach, to ciche porozumienie, ciche jednocześnie oparcie się na wzajemnej ufności cennego niż złoto.
Przyjaciel to ten, kto wie wszystko o tobie, a mimo to cię lubi. Nie musisz udawać czegoś, czym nie jesteś. Możesz po prostu być sobą. Przyjaźń to uznanie różnic, łączenie serc i umysłów.
Idź dalej, zawsze obok Ciebie, mówi przyjaźń. Idź dalej i zostaw mnie, kiedy potrzebujesz miłości. Idź dalej i wracaj, kiedy potrzebujesz przyjaciela
Kto znajdzie przyjaciela, znajduje skarb. Przyjaźń to najtrudniejsza i najdelikatniejsza forma miłości. To najmocniejszy i najdelikatniejszy międzyludzki układ. Trudno ją zdefiniować, łatwo zniweczyć.
Przyjaznie chłopięce, młodzieńcze, są bardzo ważne. Rezygnowanie z nich, zaniedbywanie ich, osłabia duszę. One uczą prawdziwej, męskiej solidarności.
Przyjaźń jest jak czekolada. Słodka, smaczna i zawsze optymistyczna. Ale są również te gorzkie dni, kiedy jedyny nam pozostały kawałek ciemnej czekolady. Ale to właśnie ten gorzki kawałek czyni naszą przyjaźń silniejszą.
Nie mierzymy przyjaźni liczbą spotkań. Nie mierzymy jej ilością wspólnie spędzonego czasu. Mierzymy ją dechem serca, zrozumieniem, akceptacją i miłością. Wcale nie musimy się codziennie widywać, aby być dla siebie bliskimi.
