Babcia jest trochę rodzicem, trochę nauczycielem i trochę najlepszym przyjacielem.
Jakże bardzo pochlebstwo przypomina przyjaźń!
Przyjaźń to coś więcej niż zdolność do odczytywania w duszy drugiego człowieka. Przyjaźń to sztuka budowania zaufania, poczucia bliskości, zrozumienia. To nieustanne odkrywanie nowych stron osobowości przyjaciela, odkrywanie, które przynosi radość, daje poczucie bezpieczeństwa. Przyjaźń to jak muzyka, której słuchasz cicho,tak by słyszeć siebie, ale i szum świata.
Braterstwo jest jednym z najpiękniejszych wynalazków hipokryzji.
Z prawdziwym przyjacielem można milczeć w towarzystwie, wybierając słowa bez potrzeby mówienia. To jest przyjaźń, która nie zależy od wymiany słów, ale od prawdziwego zrozumienia.
Prawdziwa przyjaźń to niechęć do samego siebie, którą zastępuje miłość do przyjaciela. Ileż to razy, będąc przyjacielem, czułem się szczęśliwym, choć sam nie byłem szczęśliwy.
Przyjaciel - ktoś przed kim można głośno myśleć.
Chcę zawsze wszystko wiedzieć o nowych przyjaciołach, a nic o starych.
Fałszywy przyjaciel jest gorszy od prawdziwego wroga, bo fałszywy przyjaciel fałszuje szczerość i niszczy nas od środka, a prawdziwy wróg stawia nas w bezpośredniej konfrontacji i jedynie zmusza do obrony.
Prawdziwa przyjaźń to nie chwila, to nie miesiąc, rok czy pół wieku. Prawdziwa przyjaźń to coś więcej. To jeden dzień, który jest jak całe życie. To jedno słowo, które jest jak cały świat. To jeden przyjaciel, który jest jak rodzina.
