Cnota krytykowana

 Myj ręce aż po łokcie, krzywdy naprawiaj z głębi serca.

 Słowo rodzi słowo.

 Dobre to nieszczęście, co sam na sam przychodzi.

 Chowa ksiądz ludzi, chowają i księdza.

 Miło tam patrzyć, gdzie w nadobnym ciele cnota z rozumem gniazdo sobie ściele.

 Złe schowanie, gotowa zguba.

 Szkoda mydła na oślą głowę.

 Stary wół bruzdy nie psuje.

 W zimne maja ranki trudno spotkać kochanki.

 I sam diabeł, nigdy chłopu nie dogodził.