Termin „niewidzialne dzieci” staje się coraz bardziej popularny w dyskusjach w mediach społecznościowych. Kogo dotyczy ten termin, jakie cechy na to wskazują?
- Doświadczenia z dzieciństwa rzutują na dorosłe życie
- Jak poczucie samotności w dzieciństwie wpływa na nasze dorosłe życie?
- Kim są „niewidzialne dzieci”?
- Nadmierna niezależność
- Jakie dokładnie cechy charakteryzują „niewidzialne dziecko”?
Termin ten odnosi się do doświadczeń z wczesnych lat życia, które mogą rzutować na naszą przyszłość. Wiele cech i zachowań, które uznajemy za swoje słabości, może mieć swoje korzenie właśnie w dzieciństwie, kiedy czuliśmy się niedostrzegani lub ignorowani.
Doświadczenia z dzieciństwa rzutują na dorosłe życie
Wiele dzieci wychowuje się w przekonaniu, że nie mają żadnej wartości. Często czują się ignorowane, nawet przez najbliższych, i doświadczają odrzucenia oraz samotności.
ZOBACZ TAKŻE: Nowy ślubny trend wśród Polaków! Na to pary decydują się coraz częściej!
Te negatywne przekonania przenoszą się na dorosłe życie, wpływając na ich poczucie własnej wartości.
Psycholożka dr Michele Leno od lat bada ten problem. Zgodnie z jej obserwacjami, istnieją cztery cechy, które mogą świadczyć o tym, że w dzieciństwie byliśmy traktowani jak „niewidzialni”.
Jak poczucie samotności w dzieciństwie wpływa na nasze dorosłe życie?
Poczucie samotności w dzieciństwie może mieć długotrwały wpływ na dorosłe życie.
Według dr Michele Leno, osoby, które jako dzieci doświadczyły izolacji, często wykształcają w sobie pesymistyczne nastawienie do świata.
Taki pesymizm jest wynikiem przekonań, które powstały w dzieciństwie, a które utrzymują się w dorosłości. Z tego powodu wielu dorosłych ma tendencję do myślenia, że nic dobrego ich nie spotka, boją się samotności lub niepowodzeń, zwłaszcza w pracy.
Kim są „niewidzialne dzieci”?
Osoby, które w dzieciństwie czuły się niewidzialne, często borykają się z tzw. syndromem oszusta.
Objawia się on wątpliwościami co do swoich umiejętności i osiągnięć. Takie osoby żyją w ciągłym lęku, że inni w końcu odkryją, iż nie mają żadnych wartościowych talentów, a ich sukcesy są jedynie wynikiem szczęścia lub przypadku.
Psycholożka Lena Czarnecka wyjaśnia, że syndrom oszusta nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi kompetencjami osoby, ale jest wynikiem jej postrzegania siebie samej, zwłaszcza w porównaniu do innych.
Osoby dotknięte tym syndromem często traktują komplementy i pochwały jako dowód na to, że ich sukcesy są przypadkowe, a nie zasługują na uznanie.
Odbierają pozytywne komunikaty w sposób zafałszowany, co potęguje ich poczucie nieadekwatności i wątpliwości co do własnej wartości.
Nie ma to związku z kompetencjami, ale z postrzeganiem siebie, również w porównaniu z innymi. Osoby dotknięte syndromem oszusta/oszustki traktują pochwały jako dowód na potwierdzenie swojej porażki, bo odbierają docierające do nich komunikaty w zafałszowany sposób - wyjaśniła psycholożka Lena Czarnecka
Nadmierna niezależność
Dr Michele Leno wskazuje, że dzieci, które w młodszych latach doświadczyły samotności, mogą w dorosłym życiu stać się nadmiernie niezależne.
Próbując uniknąć bólu związanego z brakiem relacji, rozwijają silną chęć do samodzielności, często skrajnej.
Ponadto, takie osoby mogą również wykazywać nieufność wobec innych.
Doświadczenia wykluczenia czy przemocy w dzieciństwie mogą prowadzić do przekonania, że ludzie wokół nie zasługują na zaufanie.
W efekcie, osoby te w dorosłości mogą budować mury wokół siebie i unikać bliskich więzi, starając się zachować bezpieczny dystans.
Jakie dokładnie cechy charakteryzują „niewidzialne dziecko”?
Na podstawie przedstawionych informacji, cztery cechy "niewidzialnych dzieci" to:
-
Pesymizm – osoby, które w dzieciństwie doświadczały samotności, często są przekonane, że nic dobrego ich nie spotka. Obawiają się samotności lub niepowodzeń zawodowych, co prowadzi do negatywnego postrzegania przyszłości.
-
Syndrom oszusta – osoby te mają wątpliwości co do swoich umiejętności i sukcesów. Uważają, że ich osiągnięcia są przypadkowe, a pochwały traktują jako dowód na to, że są niewystarczająco kompetentne.
-
Ekstremalna niezależność – z powodu doświadczeń z dzieciństwa osoby te często stają się bardzo niezależne, unikając relacji z innymi i dążąc do całkowitej samodzielności, by uniknąć emocjonalnych zranień.
-
Nieufność wobec innych – z powodu wcześniejszych doświadczeń wykluczenia lub przemocy, osoby te często postrzegają innych jako niegodnych zaufania i starają się utrzymywać dystans, aby chronić się przed kolejnym odrzuceniem.
Źródło zdjęć: Canva
