Są dwa sposoby na patrzenie na świat. Jeden mówi, że nic nie jest cudem. Drugi mówi, że cudem jest wszystko.
Jeżeli nie potrafimy pokochać świata, takim jakim jest, a z pewnością nie jest doskonały, to jakim prawem oczekujemy, że on pokocha nas z naszymi błędami, słabościami i nieustanną krytyką względem niego?
Świat, jaki dostrzegasz na zewnątrz jest odzwierciedleniem tego, co rozgrywa się w środku ciebie. Jeśli widzisz konflikt i chaos, zastanów się co w tobie generuje tę rzeczywistość. Jeśli dostrzegasz miłość i spokój, to one na pewno są w tobie.
Świat jest księgą, i Ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę. Życie jest podróżą i każdy z nas jest podróżnikiem na własnej mapie losu.
Każdy ma w sobie jakiś ukryty świat, którego nie zna. Dopiero otworzenie na innych umożliwia nam zrozumienie siebie. Bez tej otwartości tworzymy rząd dusz, które są autonomiczne, samodzielne, ale i samotne.
Świat tworzy się w obłędzie,
gdyż poza nim wszystko jest wyobrażeniem.
Nic na świecie nie ma takiej potęgi, jak pieniądz, i nic skuteczniej nie dzieli ludzi.
Świat nie jest niebezpieczny z powodu tych, którzy czynią zło, ale z powodu tych, którzy na nie patrzą bezczynnie.
Mimo wszystko, sądzę, że świat jest naprawdę piękny i warto walczyć o niego.
Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.
