Żyjemy tylko po to, aby odkrywać piękno. Cała reszta jest czekaniem na coś nieistotnego. Najważniejsze to nie przestać zadawać sobie pytań. Ciekawość ma swoje własne powody do istnienia.
Świat jest pełen piękna, które jest niezauważane przez tych, którzy nie patrzą wystarczająco głęboko, dostrzegając jedynie powierzchowność i atomy, a nie prawdziwe istoty.
Dwa najważniejsze dni w twoim życiu to ten, w którym się urodziłeś, i ten, w którym zrozumiałeś, po co.
Jakie to prostoduszne, wbrew regułom logiki uważać świat, ten mały zakątek, za centrum całości i jeszcze z dodatkiem wiecznie trwałym, podobno po katolicku, co by miał być próżnowaniem Boga, gdyby był autorem.
Świat jest jak książka, a ten, kto nie podróżuje, czyta tylko jedną stronę.
Świat istnieje, bo go rozdyma strumień idących na śmierć ludzi, jak krew tętnicę.
Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.
Dwa najważniejsze dni w twoim życiu, to ten kiedy się urodziłeś i ten, kiedy dowiedziałeś się po co.
Pokój to nie tylko brak wojny; to także prawo do bezpieczeństwa i do korzystania ze wszystkich naturalnych zasobów w swoim kraju, kompletnie i swobodnie.
Ludzie zawsze będą rzucać kamienie na to, co świeci. Ale czy to zmienia rzeczywistość świata? Czy to zaciemnia słońce? Czy gasi jego blask?
