Rewolucja XX wieku zabija to, ...

 Szczęście to nie jest stacja do której dojeżdżamy, ale sposób podróżowania. Szczęście nie jest cel, ale proces, nie jest to co mamy, ale to kim jesteśmy.

 Szczęście to nie bycie bogatym, nie pracowanie na wysokiej pozycji, nie bycie zdrowym. Szczęście to docenianie tego, co się ma, niezależnie od tego, jak to jest małe czy duże.

 Szczęście jest jak motyl: im bardziej go gonić, tym bardziej unika nas. Ale jeśli skupisz się na innych rzeczach, przyjdzie i usiądzie Ci na ramieniu.

 Dla cierpiących najmniejsza radość jest szczęściem.

 Szczęście to coś, co można zwiększyć poprzez dzielenie, jest jak ciepło domowego ogniska, nie pochłania go niewiele, całkiem dużo daje, bylebyśmy tylko darzyli innymi. Największym szczęściem jest dawanie szczęścia innym.

 Dziś rzeczywistą głową rodziny jest ten, kto decyduje, na jaki program nastawić telewizor.

 Warto mieć marzenia
i uśmiechem witać dzień – nowy dzień.

 Nie odkładaj na później tego, co może ci przynieść szczęście już dziś. Najgorszą rzeczą, którą możemy zrobić dla siebie, jest odsuwanie szczęścia na później, gdyż jest to stan, do którego dążymy nieustannie.

 Zawsze tak jest. Ten, kogo chcesz mieć, nie chce ciebie, a ten, kogo nie chcesz, chce. To niemal niemożliwe, żeby dwie osoby jednocześnie chciały mieć siebie nawzajem. Zawsze jedno biega za drugim, a kiedy się w końcu znudzi, to drugie często zaczyna się za nim uganiać. To, że dwoje ludzi ugania się za sobą nawzajem, dogania się i spotyka, to cud.

 Ubi lex, ibi poenagdzie prawo, tam i kara.