Lubię się przytulać, ale nie lubię parówek

 Człowiek szczęśliwy jest jak dziecko: albo żyje teraz, teraz, teraz, albo czeka bez niepokoju, byle na coś uporczywie, na ranek, na następne wakacje, na święta Bożego Narodzenia.

 Żyjemy, słuchamy muzyki i niekiedy, bo nie zawsze, potrafimy dostatecznie się skupić, wystarczająco otworzyć, doświadczamy jej głęboko i boleśnie, doświadczamy jej piękna, w którym łączy się radość
i rozpacz, i także przeczucie, pojawiające się bardzo rzadko, ale mimo to realne, przeczucie czegoś,
co nas całkowicie przerasta, co należy do wyższego porządku, co nazwalibyśmy słowem boskie,
gdybyśmy się nie wstydzili takich słów.

 Szukam powodów do radości. Niezależnie
od tego co słyszę i co robią inni ludzie.
Ja chcę się cieszyć. Bo cieszenie się jest
sto razy bardziej przyjemne niż narzekanie.

 Tylko ktoś, kto dużo płakał,

może docenić życie w całym

jego pięknie i głośno się śmiać.

 Szczęście wystawia ludziom swoje rachunki.

 Jeśli chce się demokracji, trzeba pogodzić się z odrobiną nieudolności.

 Demokracja to sprawowanie rządów poprzez dyskusje, ale efektywna jest tylko wtedy, kiedy dyskusje udaje się uciszyć.

 Dla świata bądź twardy,
dla siebie niekoniecznie.

 Szczęście to nie cel, ale sposób podróżowania. Nie jesteśmy na tej ziemi, aby być szczęśliwymi, ale aby robić coś, co samo w sobie jest wartościowe, co daje nam poczucie własnej godności, co sprawia, że czujemy się potrzebni, że mamy cel.

 Nie za pięćdziesiąt, nie za lat sto, lecz dziś Warszawa broniąca honoru Polski jest u szczytu swej wielkości i sławy.